In deze bizarre tijd is het soms heerlijk om me even helemaal te kunnen
verliezen in de wielersport. Op mijn wekelijkse MTB rit waan ik me soms een Mathieu v/d Poel. Wanneer ik een klein jumpje over een zandbult maak en me gewichtloos door de lucht voel gaan. ( Bijna dan he)
Op mijn racefiets tik ik met een beetje wind mee soms de 45 kilometer per uur + aan. Ik upload dan vol trots mijn Strava rit om deze prestatie wereldkundig te maken.
Het ultieme fietsgeluk beleef ik toch op mijn tijdrit fiets.
Helaas het afgelopen jaar geen enkele tijdrit wedstrijd kunnen fietsen en shit wat mis ik dat overdreven zenuwachtige gedoe. Die complete routine voor een wedstrijd en de halve pro’s die we ons dan voelen.
Hoop zooo dat we 2021 de ballen weer uit onze broek mogen rijden op
deze geweldige tijdrit machines. Om een beetje in de sfeer te komen hierbij een verslag van 2 jaar geleden. Enhu die 4 seconde, wordt nog regelmatig door m’n clubgenoot aangehaald
om me weer lekker te motiveren!
Diep in mijn hart ben en blijf ik tijdrijder.
Als tijdrijder ben je een pietlut, een perfectionist, alles moet kloppen. Elke seconde winst is je een vermogen waard. Wie wil er nu niet net een seconde sneller zijn dan zijn teamgenoot. De fiets heeft de waarde van een mooie middenklasse auto en van de futuristische helm kan een doorsnee gezin makkelijk een week op vakantie.
In de winter worden er inspanningstesten gedaan bij sportartsen. Deze laten je lijden aan apparaten en vertellen je dan doodleuk dat er nog prima een paar kilo af kan. Dat betekent dus, dat je echt harder moet gaan trainen om eindelijk dat podium te halen.
Na de eerste serieuze krachtmeting van het tijdritseizoen in Warns, merk je dat je teamgenoten hetzelfde hebben gedaan in de winter. De inspanningstest bij dezelfde sportarts en er alles aan hebben gedaan voor een snelle fiets en snelle helm. Als klap op de vuurpijl hebben zij wel, bij de eindejaar bestelling van de club het snelle tijdritpak besteld.
Je weet nog het moment waarbij jij het vakje wilde aanvinken, maar je partner net over de renovatie van de badkamer begon die nu toch echt wel door moest gaan. Vreselijke stommeling dat je was en dus maar voor de koersbroek en het gratis teamshirt bent gegaan, want ach zo’n tijdritpak zal niet zoveel schelen.
Na Warns wist je het zeker, zo’n pak moest er komen! Alle, zichzelf een beetje serieus nemende, tijdrijders reden erin. Dus bij sponsor Lorini aangeklopt, pak aangemeten en besteld.
Na weken in spanning te hebben gewacht, was het grote moment daar, de eerste tijdrit in het nieuwe pak. Na het aantrekken van het pak, om je knokige lichaam, kom je erachter dat de pasvorm allerbelabberdst is en je 100% zeker had afgesproken dat het logo op de borst zou staan …..Nadat je vriendin je eerst hartelijk heeft staan uitlachen, vertelt ze je dat de rits op de rug moet. Slangenmens als je bent, wurm je je weer uit je pak en trekt hem met de rits op de rug aan.
Briljant!
Het ziet er uit als een turnpakje van de vroegere Oostblokkers. Waarbij de dames meer borsthaar hadden dan de gemiddelde puberjongen nu. Maar, de snelheid straalt d’r af! Je vriendin helpt je met je rits weer naar beneden te doen en als een kind zo blij, stop je je pak in je tas voor de eerste krachtmeting.
De eerstvolgende tijdrit sta je vol vertrouwen klaar om de concurrentie helemaal op achterstand te gaan fietsen.
En dan, de dag…
Je fietsmaat heeft je pak van achteren dichtgeritst. Omdat hij eerder moet rijden wens je hem succes en fiets je nog even een extra rondje in. Halverwege het infietsen voel je het ineens opkomen. Je bent de 40 gepasseerd. Ondanks dat je je zelf nog 25 voelt, komt de oude mannenkwaal als uit het niets op zetten. Je moet piesen.
Gewoon negeren denk je. Je hebt net nog een boom water gegeven. Het is onmogelijk dat er ook maar iets in je blaas zit. Na 2 minuten weet je het zeker, je moet echt piesen en wel nu!!
Dus vol gas achter de bus. Met een uiterste krachtsinspanning krijg je nog net het lipje van de rits te pakken en met een gelukzalige zucht kun je je blaas ledigen. Vanuit je ooghoek zie je de laatste wielrenner die in de buurt staat wegfietsen naar de start. Je kijkt op je horloge en ziet dat je nog 7 minuten hebt.
Vol vertrouwen trek je je pak omhoog en ritst em dicht……tenminste, dat dacht je. Met de beste wil van de wereld krijg je de rits maximaal tot halverwege de rug. Hoe je je armen ook uitrekt en je lichaam kronkelt, je krijgt hem niet dicht. Het klamme zweet breekt je uit en je ziet dat je nog 5 minuten hebt tot de start
Dan herinner je je een tip van een teamgenoot. Die vertelde dat hij het met een veter deed.
Vol gas zoek je je schoenen op. Vervloekt stiekem je keus voor bergschoenen, omdat daar wel 3 meter veter in zit. Voordat je die eruit hebt, is er weer een minuut verstreken. Met een uiterste krachtsinspanning wurm je de veter door het lipje van de rits en trekt de rits omhoog.
Briljant! Trots als een pauw fiets je naar de start en bent net op tijd om je aan te sluiten in de rij. Met een voldane glimlach op je gezicht kijk je om je heen of iemand dit huzarenstukje heeft gezien, maar helaas niemand. Na de start weet je een ding, je gaat harder dan ooit. Je fietst je de longen uit je lijf en voelt dat de wind bijna geen vat op je heeft.
Na de finish is het grote afwachten aangebroken. Wat is je tijd en wat is de tijd van je naaste concurrent/teamgenoot. Na een spannend half uurtje weet je het. Je hebt 4 volle seconden sneller gefietst dan je teamgenoot.
Met een magistraal gevoel upload je je rit op Strava om de rest van de wereld getuige te maken van deze prestatie. Je appt je clubgenoten dat je weer boven jezelf bent uit gestegen en dat het pak zoveel sneller is dan die oude.
Scheelt echt een straatlengte. Op z’n minst 4 seconden…….
Ik zie enorm uit naar de eerste tijdritwedstrijd! Voor nu, blijf gezond en geniet van het fietsen.
Groet,
GH
